Vreugde en verdriet liggen dicht bij elkaar

Lieve allemaal,

Het ergste nieuws dat je kunt krijgen, vind ik, is als je gebeld wordt dat een dierbaar persoon ernstig ziek is of het overlijden van iemand waar je veel om geeft. Dat laatste was helaas vorige week het geval want op dinsdag 12 april is mijn lieve, krachtige, kleine, geïnteresseerde, eigenwijze en vooral dierbare oma Visser overleden. Hierdoor ben ik sinds vrijdag 15 april weer in Nederland. Dit is twee weken eerder dan gepland, Denise en ik zouden op 28 april in Nederland landen. Het ging, en gaat, gepaard met veel dubbele gevoelens, maar ik ben erg blij dat ik snel naar Nederland en mijn familie kon. Afgelopen dinsdag hebben we een enorm mooie crematieplechtigheid gehad. Er waren veel mensen en ze heeft een plechtigheid gehad die ze verdiende. Ik weet zeker dat ze trots op iedereen zou zijn. We hebben goed afscheid van haar kunnen nemen. Ik heb dat gedaan door middel van een mooi en emotioneel gesprek via de telefoon op zondag, toen duidelijk werd dat het nog een kwestie van uren of dagen zou zijn voordat ze zou komen te overlijden. Daarin gaf ze aan dat ze zo ontzettend genoot van mijn blogs en ik heb nog drie weken Ghana waarover ik niet geschreven heb. Het zou dus niet af zijn op het moment dat ik die weken niet meer zou beschrijven, want er zijn nog genoeg leuke dingen gebeurd. Lieve oma, ik schrijf dit met jou in mijn gedachten en hoewel je niet meer fysiek bij ons bent: deze blog is voor jou!

Mijn vorige blog was vlak voor Pasen. Het Paasweekend was vol gezelligheid. Vanaf donderdag kwamen er steeds meer familieleden bij ons in huis en ik heb nog steeds geen idee wie er directe zussen waren of verre familie en ik weet al helemaal niet hoe ze allemaal heten. Het was wel opvallend dat er geen mannen waren (behalve de man van de dochter van mijn hostmom, oh en twee jongetjes). We hadden, wederom, een huis vol met bijna alleen maar vrouwen. Op donderdag heb ik het jongste jongetje, eindelijk, in zo’n zak op mijn rug gedragen. Ik kan toch moeilijk thuis komen met verhalen dat ik een baby in huis had, maar hem nooit op de Afrikaanse manier gedragen heb. Dus dat heb ik toen gedaan. Het voelt best raar en het wordt ook steeds zwaarder naarmate het kind ouder wordt. Ik had telkens het idee dat hij weggleed, maar dat kon eigenlijk niet. Dit ging natuurlijk gepaard met een hoop gelach, behalve van hem. Hij wilde er weer uit en zelf lopen. Hoewel dat toen nog wel aan de hand was, want alleen durfde hij nog niet. Nu doet hij dat wel, helaas heb ik dat niet meer kunnen zien. Op goede vrijdag ben ik mee geweest naar de kerk. Het was weer een lange dienst en we zaten buiten dus weinig te zien (behalve mooie kleren en schattige Afrikaanse kinderen). Zaterdag was een beetje een tussen dag en toen ben ik met Denise en haar hostsister naar de markt gegaan om stoffen en cadeautjes te kopen. Mijn sister mocht helaas niet mee want op zondag was het feest! Het jongste lid van de familie werd één jaar en hoewel verjaardagen eigenlijk niet gevierd worden in Ghana is de eerste verjaardag erg belangrijk. De familie was al dagen bezig met het treffen van voorbereidingen, voornamelijk met het voorbereiden van het eten. Ondertussen liep ik daar tussendoor en probeerde ik te helpen waar mogelijk. Nog best lastig als er allemaal onbekende mensen in ‘jouw’ huis lopen die je niet kan verstaan. Zaterdagavond heb ik met de kinderen doorfluisteraar gespeeld en dat hilarisch. Eén van mijn sisters kan namelijk geen Engels en ik geen Dagbanli dus er kwamen de meest gekke woorden uit. Ook mijn oudere sister deed mee en die vond het ook een heel leuk spel.

Zondagochtend naar de vroege kerkmis geweest, jaja dat was 7.00 uur… ach ik was toch al bijna drie maanden om 6 uur wakker. Iedereen weer letterlijk op z’n paas best. Dit was een goede gelegenheid om mijn Ghanese jurk te dragen. Vervolgens kreeg ik schoenen met enorm hoge hakken van mijn hostsister, was ik even blij dat we nu wel binnen konden zitten en ik niet té veel hoefde te lopen. Vervolgens moesten we de laatste voorbereidingen treffen. Er was al een aantal dagen geen water en op zaterdag bleven we maar hopen dat het water weer ging stromen, de watertonnen waren namelijk ook bijna leeg. Gelukkig was er zondag weer water en ook voor het grootste gedeelte van de dag elektriciteit. Ik heb het al eerder gezegd dat ik mij nog meer besef hoe belangrijk het is om elektriciteit te hebben, maar zeker als je iets, bijvoorbeeld een cake, in een oven hebt staan. Het is dan toch lastig als de elektriciteit niet te vertrouwen is. Maar goed, alles liep goed en iedereen deed weer zijn mooiste kleren aan voor het feestje. Dit was voornamelijk een groot eetfestijn want meteen na een bord vol taart, koekjes, cake en zoutjes werden er grote borden rijst opgeschept. Ik had als lunch ook al rijst gegeten dus ik kon echt niet meer op, maar uit beleefdheid moet je dan toch wat nemen en dan het liefst ook het hele bord leegeten want anders denken ze dat het niet goed was. Er werd veel gedanst en iedereen was blij. ’s Avonds ging ik ook nog even in de leer bij het dansen. De Ghanezen hebben het dansen in hun bloed zitten en daar kan ik als stijve Nederlander niet tegenop.

Op tweede paasdag, de maandag, ging ik met mijn hostsister en nog wat nichtjes ‘picknicken’. Het werd gehouden op het terrein van het leger. Je kunt het vergelijken met een festival. Er was verschillende soorten muziek en veel plekken om eten en drinken te kopen. Eigenlijk heb ik toen de hele tijd heen en weer gelopen en mensen gedag gezegd die ik niet kende omdat mijn sister ze om de nek vloog. Het was een gezellig dagje. Na Pasen was het tijd om mijn vlechten eruit te halen. Inmiddels zaten die er een maand in en ik vond het wel goed. Het uithalen ging een stuk sneller dan het inzetten, maar dat kwam ook doordat we dit met z’n vieren deden. Vervolgens ben ik veel haar verloren omdat het zo strak zat, maar ik heb er absoluut geen spijt van. Het scheelde wel dat ik heel dik haar heb. Mijn eigen haar voelde weer heel licht.

Het weekend daarna was het tijd om naar Hand in Hand te gaan. Hand in Hand is een organisatie, opgezet door iemand uit Nederland, waar ze gehandicapte kinderen een thuis bieden. http://www.operationhandinhand.nl/?page_id=44
Eigenlijk zie je in Ghana heel weinig gehandicapte mensen, hoewel die er natuurlijk wel zijn. Ze worden vaak thuis gehouden, verbannen of verborgen. Bij Hand in Hand vangen ze ongeveer 100 kinderen en jongvolwassenen op. Als aankomend Sociaal Pedagogisch Hulpverleners moesten we daar natuurlijk een kijkje nemen en we hadden er ook veel zin in. De hostmom van Denise reisde met ons mee want haar familie woonde in Ejura wat minder dan een uur rijden is van Nkoranza, waar Hand in Hand ligt. Doordat zij meereed was het een erg interessante tocht naar Hand in Hand, maar we zijn er uiteindelijk gekomen. Denise is toen met haar heen en weer naar Ejura gegaan en ik ben bij Hand in Hand gebleven. Ik vond het erg interessant om te zien hoe het daar allemaal gaat. Ze hebben caretakers die daar wonen en die hebben allemaal drie of vier kinderen waar ze voor zorgen als de groepsactiviteiten zijn afgelopen. Verder zijn er verschillende werkplaatsen waar de kinderen spullen maken die verkocht worden. Sommige kinderen gaan ook naar een (speciale) school. We werden enthousiast ontvangen door de kinderen en ik ben verschillende keren rondgeleid want er waren een aantal kinderen die dit heel graag wilden doen. Vanuit Hand in Hand hebben we een bezoek gebracht aan Boabeng-Fiema Monkey Sanctuary. Dit is een enorm bos tussen twee communities waar de apen als heilig worden beschouwd. Er leven twee soorten apen in het bos en met nootjes kon je één van de soorten lokken. Dan kwamen ze met hun kleine handjes de nootjes uit je hand pakken en probeerden ze ook bij de andere nootjes te komen. Ze waren heel schattig en lief! Heel anders dan de ervaring met apen die we in Mole hadden. Het was heerlijk om weer door een bos te lopen. Het landschap was zo veel groener dan in en rondom Tamale. Ze hebben daar ook een begraafplaats voor de apen waar ze dode apen die ze vinden begraven. Vervolgens zijn we door gereden naar de Kintampo waterfall. Hier konden we zwemmen onder de waterval, nouja niet echt zwemmen, meer in het water zitten want dat kwam ongeveer tot je knieën. Er waren veel Ghanese tieners die allemaal met ons op de foto wilden. Dit werd op een gegeven moment irritant, maar we hebben gewoon lekker ons eigen ding gedaan en genoten van het water, want het was weer verschrikkelijk warm.

Na dit weekend zouden we nog twee weekenden hebben. Eén weekend waarin we naar Bimbilla zouden gaan en het laatste weekend waarbij we in Tamale zouden blijven. Het weekend naar Bimbilla heb ik nog kunnen meemaken. CPYWD heeft een ‘beekeeping project’ in Bimbilla. Denise was daar in juni al geweest, maar ik vond het ook heel leuk om daar een kijkje te nemen en gelukkig kon de director met ons mee. We hebben daar verschillende communities bezocht. Het is was onrustig geweest in Bimbilla, wat ook effect heeft op het project, maar ik hoop dat de communities het snel weer goed kunnen oppakken. In één van de communities werden we weer uitgenodigd bij de chief die heel blij was dat we er waren. We hebben wat chiefs gezien in de afgelopen maanden! Vervolgens gingen we naar huis met een stuk of tien yams en een boel Guinea fowl eieren. We hebben ook nog honing meegenomen, want we kunnen daar natuurlijk niet vertrekken zonder de honing mee te nemen. Op zondag gingen we weer richting huis en toen kreeg ik het telefoontje van mijn vader dat het niet goed ging met oma. Zoals ik eerder beschreef heb ik haar toen nog telefonisch kunnen spreken en was het vanaf toen de vraag wanneer ik naar huis zou gaan. Maar eerst moesten we nog iemand ophalen in Yendi die mee zou rijden naar Tamale en aan wie we een laptop moesten geven. Uiteindelijk was het een gek weekend, maar wel heel goed dat we die trip nog hebben gemaakt.

Omdat het vanaf toen onzeker zou zijn wanneer ik zou gaan, hebben we alle activiteiten die we aan het eind van de volgende week of in het weekend zouden doen naar voren geschoven. Zo zijn we op maandag nog naar het art-centre geweest om souvenirs te kopen. We hebben op dinsdag het SOS Kinderdorp Tamale bezocht. Dit was ook weer, zoals de rest van de dingen die we hebben meegemaakt, een mooie en interessante ervaring. Je hebt vast wel ooit een reclame gezien van SOS Kinderdorpen op televisie. Het was best gek om daar nu rond te lopen. Ook hier zag je westerse invloeden, net als bij Hand in Hand, maar ook een heleboel blije kinderen. Ze hebben daar twaalf huizen. In elk huis woont een moeder met acht of negen kinderen. De moeder en kinderen kunnen zelf hun huis inrichten en er een veilige plek van maken. Verder is er voldoende ruimte om te spelen en ziet het er mooi uit. Alle kinderen krijgen voldoende scholing en dat is erg belangrijk. We hebben toen van dinsdagavond op woensdagavond in de village geslapen want dat stond ook nog op de planning. Denise logeerde bij het gastgezin waar ze in juni bij heeft gewoond en ik in een gezin dat daar schuin tegenover woonde. Dit was weer een nieuwe ervaring. Een compound met ronde kleihutjes met een rieten dak en nog meer back to basic dan wat in mijn eigen gastgezin het geval was. Iedereen loopt bij elkaar binnen en we hebben gespeeld met de kinderen. ’s Avonds was er een bijeenkomst van mannen, maar ik zat op een bankje met andere meiden waar de markt was en wij keken naar die bijeenkomst. Elk gezin heeft zijn eigen ding wat hij of zij verkoopt. Zo verkocht mijn ‘hostmom’ teabread. Er was geen stromend water, dus gebruikten we water uit tonnen. Het was leuk om dit toch nog te kunnen doen. Woensdag hebben Denise en ik nog gewerkt aan het onderzoek en heb ik met de verzekering aan de telefoon gehangen. Om 15.15 uur werd duidelijk dat ik de volgende dag naar huis kon vliegen. Toen was het een race tegen de klok om iedereen dag te zeggen en de laatste dingen te halen. Mede dankzij de motor van Denise is het allemaal gelukt en heb ik van iedereen afscheid kunnen nemen. Sommige collega’s kwamen zelfs donderdagochtend nog langs om dag te zeggen. Ik heb ook mijn sisters nog naar school gebracht want dat had ik beloofd en dat was voor één van hen erg belangrijk. Het afscheid ging gepaard met een lach en een traan en onder de uitroep: ‘My daughter is leaving me!’ van mijn hostmom was het echt tijd om te gaan. Denise en een collega mij op het vliegtuig gezet naar Accra. Dit verliep allemaal volgens plan, ja heel soms gaan in Ghana ook dingen volgens plan. In Accra zat er een lange tijd tussen mijn aankomst en vertrek naar Nederland. Gelukkig waren er vrienden uit Accra die mij gezelschap hebben gehouden en op die manier kon ik ook afscheid van ze nemen. Na nog een goed bord Banku was het echt tijd om te gaan. Op vrijdagochtend om 7 uur stonden mijn ouders en een aantal lieve vriendinnen op het vliegveld om mij op te wachten. Dit was weer een rollercoaster van gevoelens, maar ik was ook blij dat ik ze weer zag.

En hoe zit het dan met het onderzoek? Want nu heb ik alleen verteld over mijn leuke tripjes, maar het onderzoek was ook nog een hele klus. We hebben onze afscheidstour in de communities afgemaakt en toen was het voornamelijk schrijven, schrijven, schrijven om alles af te krijgen. Alles analyseren, conclusies en aanbevelingen schrijven en daarnaast nog een product maken. Het product is een training over self-esteem geworden. Dit is goed gelukt en mede dankzij het harde werken van Denise de laatste dagen toen ik er niet meer was, hebben we afgelopen maandag de conceptversie ingeleverd. Het is nu afwachten wat de feedback wordt en dan kunnen we verder aan de definitieve versie. Doordat we het onderzoek in Ghana konden doen heb ik er met veel plezier aan gewerkt. Het heeft echt een meerwaarde gehad en het was natuurlijk een enorm leuke ervaring.
En nu zit ik weer in Nederland en begint het normale leven weer een beetje te draaien. De eerste orkestrepetities en hockeywedstrijd heb ik er alweer opzitten. Het is koud en regenachtig, maar dat zijn we niet anders gewend van Nederland.

Ik heb een erg goede tijd gehad met veel ervaringen, cultuurverschillen, een lach en een traan, leuke tripjes en dat ik nu mijn vakantie moet missen geeft alleen maar meer reden om ooit nog een keer terug te gaan!

Bedankt voor alle reacties, het volgen van mijn blog en het lezen van deze, erg lange, laatste blog.

Liefs, Simone